Wielkanoc wczoraj i dzisiaj

Wydaje mi się, że na samym początku należało by powielić schemat wielu bloggerów i życzyć czytelnikom “Wesołego Alleluja!”, oczywiście życzę odwiedzającym wszystkiego co najlepsze, jednak jest to raczej pierwszy i ostatni raz, kiedy robie to w osobnym wpiście, bowiem wszelkie posty na stronach zawierające jedynie świąteczne życzenia najzwyczajniej w świecie mnie irytują. W mojej opinii jest to zwykłe zawalanie miejsca na stronie, przecież każdy wie, że wszyscy życzą sobie jak najlepiej (ojej, jacy my nagle dla siebie mili i miłosierni!).

Gdy byłam małą dziewczynką święta rzeczywiście coś dla mnie znaczyły. Już kilka tygodni przed czuło się w domu wielką atmosferę oczekiwania. Mama przygotowywała menu na wielkanocny stół, wysyłała dalszej rodzinie świąteczne kartki, dekorowała dom wszelkiego typu pisankami, barankami, owieczkami, czyli ogólnie mieszkanie na pewien czas stawało się małą stodołą. W wielkim tygodniu, począwszy od czwartku, codziennie chodziło się wieczorem do kościoła. Najlepiej było już pół godziny przed mszą zaklepać sobie miejsce, żeby przez przypadek podczas prawie trzech godzin stania nie stracić czucia w nogach albo co gorzej przytomności. W Wielką Sobotę ja jako najmłodsza z rodziny byłam oddelegowana do poświęcenia wielkanocnego koszyczka i zawsze przed wyjściem do kościoła wkurzałam się na mamę, że do malowania jajek nie użyła kolorowych barwników tylko tzw. cebulaku. Następnego dnia zaczynało się już świętowanie na całego, punkt 6 rano zaczynała się rezurekcja poprzedzona uroczystą procesją wokół kościoła, a potem całą rodziną rozpoczynaliśmy śniadanie przy syto zastawionym stole. Takie święta pamiętam z dzieciństwa.

I tylko wspomnienia ze świętowania mi zostały, bowiem teraz wielkanoc stała się bardziej czystą formalnością aniżeli prawdziwym rodzinnym świętem. Mama rozstała się z tatą i wyprowadziła się do osobnego mieszkania, ja przestałam chodzić do kościoła (i w sumie tak teraz myślę, że cały czas przedtem chodziłam tam tylko ze względu na fanatyczność religijną mojej mamy, która wręcz robiła mi awantury jeśli nie pojawiłam sie na mszy), a rodzeństwo rozjechało się po świecie i założyło własne rodziny. Jak więc dzisiaj wyglądał mój poranek? Obudziłam się ledwo żywa około 8 rano, weszłam do salonu, gdzie czekał już tato paląc papierosa, a za chwilę wpadła babcia dając nam część święconki, byśmy nie byli tak bezbożni i choć zjedli tradycyjnie kawałek święconego jajka. Złożyliśmy sobie życzenia i na tym święta się skończyły. Ja tradycyjnie zjadłam na śniadanie owsiankę, a tato pojechał do pracy, do której nawiasem mówiąć ja również zaraz się zbieram. Nie było stołu uginającego się pod ciężarem jedzenia, nie było baranków, zajączków ani całej rodziny. Czy jestem jakoś zawiedziona? Nie, szczerze powiedziawszy nawet wolę takie spokojne nie-święta niż pełne zamieszania trzy dni, które kończą się tym, że przy stole ktoś się pokłóci I odchodzi obrażony.

Wkońcu i tak we wtorek wszystko wróci do normy. Wszyscy zapomną o świątecznych formalnościach, będą tak samo jak zazwyczaj, czyli bez zbędnych grzeczności, się do siebie odnosić, a do tego tylko dojdzie masa narzekania, jak to przez święta przybyło wszystkim kilogramów.