Chodzę do psychologa. Czy to znaczy, że jestem wariatką?

Chodzisz do psychologa? Z pewnością masz coś nie tak z głową i być może jesteś niebezpieczny dla społeczeństwa. Tak zazyczaj reagują ludzie (nawiasem mówiąc dość ogarniczeni poglądowo), gdy dowiadują się, że ktoś korzysta z pomocy specjalisty. No bo kto normalny nie potrafi sobie poradzić z życiem, aż tak, że musi komuś płacić za zwykłe wyżalenie się drugiej osobie?

Ja z fachowej pomocy psychoterapeutycznej korzystam już od dłuższego czasu i wcale nie uważam się za chorą psychicznie. Mimo że jestem dość młodą osobą to życie niestety wiele razy dawało mi porządnego kopa w tyłek, z którym początkowo starałam sobie radzić sama, jednak mimo jako takiej motywacji, nie wiele z moich planów wychodziło i w rezultacie czułam się jeszcze gorzej, mając świadomość tego, jaka jestem słaba.

Moja pierwsza wizyta u psychologa i zarazem psychiatry była kompletną porażką. Miałam wtedy około szesnastu lat, a pani, która z założenia powinna mi pomóc i wysłuchać, stwierdziła, że wszystko wyolbrzymiam i nic tak naprawdę mi nie jest. O dziwo, leki na “poprawę nastroju” mi przepisała. Po tym doświadczeniu zostało mi jedynie uprzedzenie do specjalistów i przekonanie, że już nigdy więcej nie odwiedzę żadnego z nich. Jednak moje uprzedzenie nie trwało długo, ponieważ dwa lata później po raz kolejny nie radziłam sobie ze sobą, dopadły mnie zaburzenia odżywiania a ja zaczęłam się rozglądać po raz kolejny za fachową pomocą.

Drugim razem trafiłam lepiej, wtedy wydawało mi się, że wybór był nawet bardzo dobry, jednak z perspektywy czasu widzę, że i ta nominacja do najlepszych nie należała. Przez ponad rok raz w tygodniu uczęszczałam na wizyty do pani psycholog, która miała piękne biuro oraz podobno wysokie kwalifikacje. Czy tak długo trwająca terapia coś mi dała? Praktycznie nic, wprawdzie poprawiły się moje relacje z mamą, wyszłam z zaburzeń odżywiania, jednak to wszystko wynikało z mojej inicjatywy, aniżeli ze współpracy ze specjalistą. Na co tygodniowych spotykaniach nadzwyczajnie się męczyłam. Miałam dość ciągłego wałkowania tych samych tematów, wiecznego patrzenia się na zegarek, kiedy wreszcie sesja dobiegnie końca, a ja będę mogła wyrwać się z tego fatalnego fotela. Najbardziej ze wszystkiego jednak denerwowała mnie cisza! Ponieważ jeśli nie miałam nic do powiedzenia (czyli zdażało się to dość często, bo nie potrafiłam sama z siebie zacząć się zwierzać) to psycholog najzwyczajniej w świecie nie potrafiła mnie o nic zapytać lub w jakikolwiek inny sposób nawiązać rozmowy. Ja nie obeznana w relacjach pacjent-terapeuta myślałam, że tak to właśnie powinno wyglądać i wciąż leczenie u danej pani kontynuowałam.

Dopiero za trzecim razem, po moim powrocie z Anglii, który bardzo przeżyłam, udało mi się znaleźć psycholog z prawdziwego zdarzenia. Jednak przed pierwszą wizytą u nowego lekarza zrobiłam dokładny research oraz starałam się znaleźć jak najwięcej opinii pacjentów o psychologach w moim mieście. Wybrałam osobę, która nie tylko miała najwięcej pozytywnych komentarzy, ale też taką, która już na zdjęciu prezentowała się przyjaźnie. Niewątpliwie internet co do Pani Kasi się nie mylił, bowiem już od pierwszego spotkania nawiązałyśmy bardzo dobry kontakt. Moja wcześniejsza terapia w porównaniu do obecnej to niebo i ziemia, dopiero teraz uświadomiłam sobie jak naprawdę wygląda prawdziwa i co ważne owocna psychoterapia. Wreszcie cotygodniowe wizyty nie są dla mnie jak kiedyś zmorą, a przyjemnością.

Z powyższych przykładów wyraźnie widać, że najistotniejszą rzeczą jest znalezienie specjalisty, który będzie nam odpowiadał. Psycholog też jest człowiekiem i też ma swój charakter. Tak samo jak w codziennym życiu potrafimy nawiązać kontakt tylko z wybranymi osobami, tak samo dzieje się w przypadku relacji lekarz-pacjent. Dlatego jeśli po paru pierwszych wizytach zauważasz, że specjalista Ci nie odpowiada, nie zrażaj się i nie twierdź, że każdy inny będzie taki sam. Odpalaj internet i szukaj następnego – aż do skutku!

Początkowo to, że korzystam z pomocy psychologa było pewną moją tajemnicą, o której wiedziała tylko moja rodzina. Dość wiele czasu minęło, zanim uświadomiłam sobie, że korzystanie z pomocy specalisty wcale nie czyni mnie wariatką, a moja terapia nie jest powodem do wstydu. Gdy powiedziałam swoim najbliższym przyjaciołom o moich wizytach u psychologa, okazało się, że nie jestem jedyną osobą, która korzysta z tego typu pomocy. Wyszło na jaw, że paru moi znajomych też “jest wariatami”, a pozostała część z nich chciałaby z takiego wsparcia specjalisty skorzystać, jednak z różnych przyczyn (najczęściej finansowych) nie są w stanie sobie na to pozwolić. Być może i w twoim otoczeniu są osoby przechodzące psychoterapię, a Ty nawet nie zdajesz sobie z tego sprawy. Bowiem do psychologa chodzą nie tylko ludzie, z wyraźnymi psychicznymi problemami, ale też ludzie z pozoru normalni, którzy swoje emocje skrywają głęboko w sobie.