Dlaczego Polak w Anglii jest nieszczęśliwy?

Anglia – deszczowa kraina mlekiem i miodem płynąca, która dla wielu naszych rodaków jest ucieleśnieniem dobrobytu i lepszego życia. Tu nie ma bezrobocia, biedy, a pracownika traktuje się jak człowieka a nie jak maszynę, nic tylko pakować manatki i rezerwować bilet samolotowy do tego cudownego kraju. Nie da się ukryć, że zarobki w Anglii są na rzeczywiście lepszym poziomie i człowiek nawet pracując za krajowe minimum jest w stanie bez problemu się utrzymać a nawet coś odłożyć. Sama miałam okazję się o tym przekonać, mieszkając przez ostatnie półtora roku na Wyspach. Są jednak rzeczy, których żadne funty nie są w stanie zastąpić i to właśnie te kwestie sprawiły, że zdecydowałam się wrócić do naszej “biednej” Polski.

Zawsze będziesz emigrantem

Co byś nie zrobił, nie cofniesz czasu i nie urodzisz się Anglikiem. Polak przebywający w Wielkiej Brytanii, choćby niewiadomo jak wysokie zajmował stanowisko i jak wysoka nie byłaby jego pensja, zawsze będzie nosił etykietkę “emigranta” - tego, który dorobił się zabierając pracę prawdziwym mieszkańcom tego kraju, którym owa posada “bardziej się należy”. Mimo że są Anglicy, którzy do Polaków nic nie mają i całkowicie rozumieją, dlaczego masowo napływamy do ich kraju, to zdecydowana większość jednak tej akceptacji nie posiada. Wielokrotnie słyszałam kierowane w moją stronę komentarze typu “o, znów kolejna Polka”, “ile ich już tu jest?!”.

Polak Polakowi wilkiem

Podobno Polacy nawet żyjąc we własnym kraju są niemili względem swoich rodaków, jak ten stereotyp sprawdza się zagranicą? Jeszcze gorzej! Wśród normalnych pracowników każdy traktowany jest jako konkurencja, dostań awans a na pewno stracisz znajomych, przecież to nie fair, że zarabiasz więcej niż oni! Jeśli pracujesz u Polaków, licz się z tym, że musisz traktować ich jako swoich panów i władców, no bo przecież im udało się coś zagranicą osiągnąć, a Ty biedny laik musisz podejmować u nich pracę. Gdy tylko przyjechałam do UK i odczuwałam zwykły strach przed mówieniem po angielsku (mimo że znałam go bardzo dobrze) to i ja probowałam swoich sił w tzw “polskim świecie” pracowałam przez jakiś czas w polskim sklepie, z którego zostałam wyrzucona, bo szefowie nie polubili mojego chłopaka, pracowałam jako hostessa, gdzie o wypłate musiałam się upraszać jeszcze prawie miesiąc po wykonaniu pracy, były też inne epizodyczne zatrudnienia, które trwały dosłownie parę dni, więc raczej nie warto o nich wspominać. Wszystko to jednak sprawiło, że jak najszybciej starałam się porzucić wszelkie więzi z Polakami I zaczęłam szukać zajęcia wśród Anglików. Szczęście mi dopisało, bo dostałam pracę w nowo otwieranej kafejce, gdzie byłam jedynym obcokrajowcem. To był strzał w dziesiątkę! Nie tylko wreszcie zaczęłam pracować za normalne pieniądze i nie musiałam się upominać o zapłatę za przepracowane godziny, ale też pracowałam w przyjemnej atmosferze, a mój szef stał się moim bardzo dobrym kumplem, na pomoc którego zawsze mogłam liczyć.

Tęsknota za bliskimi

Na samym początku tęsknoty za rodziną nie odczuwałam prawie w ogóle. Wręcz przeciwnie byłam niesamowicie ucieszona faktem, że wreszcie się wyrwałam i mogę żyć po swojemu. W takim przekonaniu żyłam sobie ponad rok, jednak przyszedł moment, gdy zdecydowałam się spędzić cały okres bożonarodzeniowy w Polsce razem z najbliższymi. Miesiąc mojego pobytu upłynął w ekspresowym tempie i ani się obejrzałam już musiałam wracać. Już przed samym wyjazdem dopadły mnie wątpliwości, czy aby na pewno po raz kolejny chce na tak długi czas rozstawać się z rodziną, przyjaciółmi, niesamowitą atmosferą oraz wszelkimi wygodami, jakie czekały na mnie w Polsce. W Anglii przecież nie miałam tak wielu znajomych (a raczej w ogóle ich nie miałam), wszędzie musiałam poruszać się piechotą, bo koszty ubezpieczenia samochodu są ogromne, musiałam łączyć naukę z pracą, znosić ponurą pogodę. W porównaniu do tego życie w Polsce wydawało mi się po prostu … prostsze.

Okropne jedzenie

W mojej rodzinie preferuje się typową polską kuchnie, która jest jak każdy wie bardzo różnorodna. Schabowe, gołąbki, pierogi, mielone, kopytka, … tyle tego jest, że codziennie przez miesiąc można byłoby jeść zupełnie inny obiad a i tak by się wszystkiego nie spróbowało. Tymczasem w Anglii mamy: fish&chips, steak&chips, english breakfast, wszechobecne fast foody i na tym koniec. Jedyną różnorodnością jest to, że np. podaje się frytki w chlebie, stek z innym sosem, część śniadanie poda się w formie kanapki, ale wszystko kręci się i tak wokół tych samych składników. Przez pierwsze kilka miesięcy da się to znieść, ale potem monotonnia zabija.

Mieszkanie z obcymi

Jesteś przyzwyczajony, że całe życie mieszkasz z najbliższymi Ci osobami w swoim własnym domku lub mieszkanku, a tu nagle wyjeżdzasz i okazuje się, że nie stać Cię na wynajem całego własnego lokalu. Co robisz? Szukasz pojedyńczego pokoju. Z tym raczej nie ma problemu, bo ofert w Internecie jest od wyboru do koloru, szybko więc znajdujesz pokój, który wpisuje się w Twój budżet i przenosisz tam swoje rzeczy. Jednak już pierwszego dnia zaczynają się schody. Okazuje się bowiem, że już od czwartej nad ranem dom budzi się do życia, a mianowicie nasi współlokatorzy wybierają się do pracy. Zaczyna się trzaskanie drzwiami, włączanie sprzętów kuchennych oraz inne typowe poranne czynności. Ok. Każdy pracuje o innych porach, jesteś w stanie to zrozumieć, dlatego gdy tylko zapada cisza znów pogrążasz się w śnie. Wstajesz nieco póżniej już o w miarę ludzkiej godzinie i jak każdy normalny człowiek chcesz skorzystać z toalety. No niestety nie możesz, bo tam już ustawiła się kolejka innych lokatorów. Ustawiasz się cierpliwie i czekasz na swoją kolej. Oczywiście, niektórzy powiedzą, że takie sytuaje zdażają się i w Polsce, w końcu w domu nie mieszkamy sami, a nasza rodzina prowadzi różny tryb życia. Dlatego też podam inne przykłady zachowania wspólokatorów, z którymi sama spotkałam się w trakcie mojego pobytu w Anglii: zamiast rozmowy zostawianie karteczek typu “na blacie w kuchnii zostawiliście okruszki”, zapraszanie gości na całą noc bez jakiegokolwiek uprzedzenia, totalne unikanie drugiej osoby czyt. jak tylko ktoś wchodzi do domu, nasz lokator chowa się w pokoju i wychodzi z niego tylko jak nas nie ma w pobliżu i wiele, wiele innych...

Oczywiście istnieją ludzie, którzy nie wyobrażają sobie powrotu do Polski, a życie w Anglii w zupełności im odpowiada. Nie jest też tak, że życie na wyspie ma same minusy, plusów też jest sporo i według niektórych są one warte poświęcenia. Ja jednak mimo że z UK mam też i ciepłe wspomnienia to nie wyobrażam sobie życia poza moim rodzimym krajem.